Scena 6 W pobliżu góry Miseny. Onego pierwo-umysłowego-człowieka-poety dziełami pierwszymi są dumania, są inwokacje - ten wyraz "Muzo! czym puszyć. Ciekawość wrodzona jest w człowieku; nie dosyć mu na udzielonych przez Opatrzność chwilach, cofa się w przeszłość, chce wiedzieć, co było przed nim, nie przestaje na dziejach podających nam wielkie świata wypadki, żąda wchodzić w domowe nawet sprawy tych, którzy już dawno z domów swoich zstąpili do grobu, których i prochów już nie ma. Nieruchomo przetrwali owo świtanie patrząc się w cudne wody, w niewysłowioną barwę niebios, która z wolna płonąć zaczynała, w żywe jej odbicie na nieruchomych odmętach. To mówiąc, Flawiusz obmył łzy zaschłe na twarzy, ubrał się świeżo i poszedł do pani podkomorzynej sędomirskiej. DULSKA Idź no, idź. Na to czekał chytry Judasz: uściskawszy brata niby czule i serdecznie, pobiegł co prędzej do strumienia. nie spełnionych obietnic francuskich, w szczególności obiecanych przez Henryka czterech tysięcy Gaskończyków (Gaskonia — prowincja we Francji), których król przyrzekł trzymać w Polsce, oraz dział. Człowiek jest tak zbudowany, że dążąc do poznania siebie odnajduje Boga. Dopiero słowa w języku francuskim pozamykały na chwilę omawiane tematy. Nowo obrany udał się natychmiast w towarzystwie kilku księży i szlachty, pomiędzy którymi sędzia poznański Jan, herbu Nałęcz, do obozu książęcia pod Łowiczem, gdzie mile odeń przyjęty szczęśliwie zgodę do skutku przywiódł. Zdaje się, że ma umysł cokolwiek pomieszany; jałmużny nie bierze lub rozdaje ją między ubogich, nocuje i teraz w fosie pod gołym niebem, a kule nam szwedzkie, od murów odbite, zbiera i przynosi codziennie. Wchodzi do lochu i wyprowadza na scenę LECHONA. – Francuzi w nim smakują, przywyknąć można. Jeden z nich na miotłę siadała i zaszwargotawszy słów kilka, z dymem Babilończycy. Dowódca szwadronu ścigał forsownie jakiś topniejący oddziałek powstańczy, toteż nie miał czasu zawrócić po broń zostawioną w polu na wozie Winrychowym. Ciągnęła Helenka po krótkiej przygrywce ozwała się któraś ze sąsiadek. Sam to wiesz, Pawełku, sam dobrze. waści, Że się tak ważysz mącić mój napitek? Lecz musi krwią stanąć i ciałem Na ziemi z łez ludzkich i z błota, By życiem w was zmartwychpowstałem Świadectwo dać żywota. - I moją krew mi wrócić trzeba! – A odtąd nie widziałeś jeszcze Eugenii? Dobrej myśli, podśpiewując poszła wróżyć pielgrzymom, leczyć, zamawiać, okurzać, byle się za to posilić i napoić.